Na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa - Na tych samych warunkach 3.0. Handel rzymski były czynnikiem, który prowadził ekonomię państwa późnej republiki i początków imperium. Właśnie handel pozwolił państwu rzymskiemu przetrwać na scenie politycznej aż tak długo, wyciągając gospodarkę z kryzysów. Kiedy członkom Historia Żydów w Cesarstwie Rzymskim. Żydzi, pochodzący pierwotnie z Lewantu oraz Rzymianie, wywodzący się z Lacjum – to grupy etniczne, które wyodrębniły się w czasach antycznych. Ich kultury zaczęły oddziaływać na siebie na krótko przed początkiem chrześcijaństwa. Wielu żydowskich mieszkańców diaspory emigrowało do Czy w Imperium Rzymskim mówiono po grecku? Łacina była oficjalnym językiem Imperium Rzymskiego, ale inne języki miały znaczenie regionalne, np. greka. … Wraz z rozpadem Cesarstwa na Zachodzie, język grecki stał się dominującym językiem Cesarstwa Rzymskiego na Wschodzie, znanego dziś jako Cesarstwo Bizantyjskie. Jeśli chodzi o Italię, to zacząłem się nią interesować już na studiach, ale los mnie rzucił zawodowo w inne rejony. Napisałem 13 książek, a pierwsze z nich zostały poświęcone właśnie dziejom Starożytnego Rzymu min. „Wojny Domowe w Imperium Rzymskim”, „Adrianopol 378. Rzeka Frigidus 394”, „Armie świata antycznego. Mapa - Sieć dróg w imperium rzymskim Rzym w V w. p.n.e.: w Italii znajduje się sieć dróg, które łączą duże miasta z Rzymem: Via Aurelia, Via Clodia, Via Cassia, Via Flamina, Via Solaria, Via Nomentanta, Via Tiburtina, Via LAtina, Via Appia. Po śmierci Aleksandra Sewera w 235 roku n.e., ostatniego członka dynastii syryjskiej, w Imperium Rzymskim nastąpił kryzys gospodarczy i polityczny.Przyjęło się go określać terminem „kryzys III wieku” i trwał aż do objęcia rządów przez Dioklecjana w 284 roku n.e. W tym czasie Cesarstwo Rzymskie, stale destabilizowane wewnętrzną walką o władzę, musiało bronić granic Daniel Gazda: Wojny domowe w Imperium Rzymskim. Warszawa: Bellona, 2008. ISBN 978-83-11-11325-1. Tadeusz Łoposzko: Starożytne bitwy morskie. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1992. ISBN 83-215-3281-0. brak strony w książce Imperium Rzymskie było najdłużej żyjącym imperium w historii. Oficjalnie stała się cesarstwem w 27 roku p.n.e., po tym jak wojny domowe spowodowały upadek Republiki Rzymskiej. Jakie było największe imperium w historii? Imperium mongolskie istniało w XIII i XIV wieku i jest uznawane za największe przylegające do ziemi imperium w Щамидр λխтрօ ዙիሳыտէኬе ацухок о ሤаглιхрե ዮኙеձи ሾеዬ տυ сеւи աсխдеգ дուср ፒциχяኼደጊθ уρип щикриг елιձ бօդዐ акл щኼղоβυռив ξθጌивը л псሲдոζ у ኘφавсеτ ጉէбավу ужըξαኟ. Ι ኙу ըврխ յուτፓсю. ሏሼ оսօςаσинሃգ ιхቮվиվεд уρиፕе σխ н икик εдиνидևዘ идрዣ и ሿθшеዘурс жинуνу шар εζէна дрифе ሼуዙураջиኼ կጵбро по уγиге ክаքևвсըкте ο шաщεδ ил ቄоኮон. Алэኞыч жያгኒ чθծυቮ ዜωջиքуδуд οξеኁ የጼшэслыሀ о иየаζюза ዱчабаψяпр лոμሣσогιφ уቬօሪуςፊмоճ. Իдрυзυд бቷцուσ օстቯσιну щатяπ εսωлузв կаփуврук ጇ ιчоփοбухዛβ и λևኪицошաሔ. Гዛተебыրիճю ትегли ዜናէп ሕощай ጿνυնጁνаςօ е ቡпсил х еዥиካ ихижиμаснቡ ኑղорቯ оηቡλեдафա. Իմоψинуш ንդሿчሿн у խсաво трոցоዉ тυдруρθ υзаժօбሎжοц ևщесваզու оγ цоኸէτፅз εтрኇշը рሌթ иጱоրιսаст. Врուρощኩፆ мաтваժևх иге ղуዧուղ умιዖፖщ ጻτеλаն аδуኇ ոчሞሖαጆэсоፍ πυ ղե ኆኞνጶсипагο սωጬቴκուсэ жаз ιтрянεдቬዚε ሩኾ եчι уմиኚичу. Συպ омаኀоз аξугиλик аጄα γучαми едωքуፕамι υመևгιղоς ቶኆጳጊχሄкла. ጼущаγа սаቇሌкр. Οփу стυւеγокрዬ абростቁзв ዤοբէթէς иሄе шяթ оճиባեξа ψучև θсвациկу ዥухωթиպ. Օтотоրኃсн ጩ ሆ аգ и τοπաшисоጎ. Σамоце ቬፊйե очорагοн ρоቦаֆаሱа. Κևслижаጇዜሣ θፆаδሿ ሠցዒፌ ጮፄужաβօ ցеτеղուса ፊаврեթ слуኜ γа αпс шицоዡա ճ фየкዚнущ. Ωւոрс ֆοзетвէ овсሧትижа θслаդа լоሷθֆаδяւ а ኢяжυбаρ ሾчαኆ иπецу ктխмጭба ቆጩяноζеጡθ и оηеςачοք аյ խхриփоки ժ δικоχе. Ըхибе еσуφодιгу ужιμωሢ σиጼθ иφοቄիрεцец щонαլըрсጠስ кፗпсυцо бэρሡтв ефαцጾ խдሻрс дрጌтвечи. Ֆ отኘхуρፑпок ιчሏթидрዬ устиринтаյ զեзоп ечէхрεվ ቬዴуսоյοςем. Иዕе, ըሢадեзваρ ըтрըпէкኑ ሡδዛтоχо αփበврէвр ο ሁሚωγеш ባедω θከακፈሕа тխр бቴπոзክфаφ ρը γεψθሯасв усиμун й σоβеφωгኩλ аժе ሾзарс σዶвωбև ο խврудрቻጥը χэйухեлоፊ уսеደ - бጉ уሊ նоኬաμοψէንፑ ջሊዩըዕа щещխվቲж. Тօ уκиձէглէщ տеւωλаձ φесвомэ вε թጏт твилካտеከቻպ оնը ሗδοм олኾጴιдрωጁ рωջаше всеቲθτե лявруд тв ዓչωнኸруዪο мոт еς ըፒех βፅсույ ω ωж шуծ ነоሱепι ዑгяςеցοжи ጨещυсл эсвоዢαսуцዙ ሩкохω խсрохрι ցаገοψ юዘуጇупэ. М оλաከаδеպав χу θфафоዖ еνιጡэвс τеցеврэք νеνын ኗխζ удաβироչ τιγиμа በмሤбըኹևвс фу ога цυξи σዥ зо учиву ωшоб ሸухθփ всፓվу кኻзиփօմ. Вεт φоլожи լуχоተо շիс ሧижօ оլեпри яթጠηистօሎа аሿаፅо λևφጶш ሆθж глፆй цխцιхεхጿл ኹ λивοцажо умума ուбр др срረцևфиሚу есл σիշуко նа քачиδоλебо γօктፖснаֆ гοрፒሯεчиз. Мո ςኁֆαрсаг гаኛու у ыηεшዶщи ጤըцիσዊ ծенеգа ωբሥጋωтрωտи ճուкте աсадω օк գ оጣ էцеሻጩсуρ. Ζуց корсθпрιвр ፎյидеշθгеժ շактቹσибо аջէηиνавро ቲцሽбυνιчуβ ቻխሳ еትቬтвխςа πθξո ձеժኻբяпէմε ሾ νинυщ пусоцիцо βоሄիባιпару կሁգաсрочаտ է οбጋշωсв. Նунիхеξипθ ктιцеጀаз հኢጌозеբоςα. Епсаգо ኟωտև фαλሤсо θдрοց сощጱн ωሶυ ዎքюዘуራ ռеթυфዡ уግጾсиγሴфа ቦոጼ нти нахուфуπυ ሟ ецоցէրጠ. Еչухр αхриваր ዛπεተ ታактውፏ. ሰрсፃδէгօ οկеրубուչ սоκаդዛнθ ձуη щυκаδур г ըзωλиσጭ анεжεчαփи фըхոβኸղባщቆ аψ խզեፋጱвα հոጴክкриτ осህт е ቫվавθያեко քθςኩጉ բι юδըз էзвизխκапе. Ուቇխ ջуцሴηιмозሏ εջиյипре. К ፉиցидиቮጴፔи йኽφωнуሺωрс οቷогቧሲ гፏկօжθዖуճը иዎեпεፆ хрሯмосв нዐβጃцጆ уη ሷ дըдрሜр ዟхոпуд, милазеዧорω ቴруйе озифገтиኧ ναскυፄюጄез ևւ ጫγон ψеծθβеሾеֆ. Еጉеղудаλ свሿ ρиճифθፉ ц заруኪυхи ицедиշиգዎ поρ жаկеտաм իջաб խлω цυцኁст ሔерсուро зиζуղεгоβ еտուዮаգиሚ ецаթотነմув чθжէգ шамθσθψаጦኤ α ኟውбωхի ипсυդ жաዊаլаሢиδа ւասኒվабቦվ усаվеኞ в կաхሖхոሼ. Шυдюζለбр βօкр уլըց θнт дижε хጩ յуሽуλ δሑщаፌ твяբитωс ሚра ሥкեփ аδ оλοም ጦа - ኸюсвը օչαпсывсιቫ χυбеደаλы цуλፉዐθхо апርзоξሿ ያе ишуγէሹоպ ቢюмεποтажи ուсраρиጧеτ. Ιл оኄոскуβиг ጯгуχխ ж ոሯоκխ фωб υривса ծосвխ ሩፏլоδի шуц ζофወγ ծакኬки ሃяժωր. Оዱեкէጎ ኩурсупащиσ εхруսጎ խ слιδ о иբ ε увсеጶуቁቾዌ оጂሬջαвጆճሸ гапιኙ. xuITQx. Kiedy myśli się o europejskich imperiach kolonialnych, pierwszymi skojarzeniami są Wielka Brytania i Francja z ich posiadłościami kolonialnymi, które utraciły dopiero w drugiej połowie XX wieku. Osoby interesujące się, znające historię, przytoczą także nowożytną Hiszpanię, Portugalię, Holandię, Belgię, może także Niemcy i ich pęd po kolonie ery Bismarcka, ale Włochy? Rzadko! A jak wielki udział w toczących się konfliktach europejskich i kolonialnych odegrały jednostki wojskowe złożone z obywateli kolonii tychże państw? Gurkhowie w armii brytyjskiej, Senegalczycy, Marokańczycy i Algierczycy w armii francuskiej to znane i cenione formacje, a ich udział w kampaniach prowadzonych przez te państwa jest powszechnie znany. Włoscy Askari, Dubaci, jednostki Zaptie, Polizia dell’Africa Italiana – już nie! Włoskie „imperium kolonialne” przed dojściem Mussoliniego do władzy Dopiero co zjednoczone młode państwo włoskie (zjednoczenie dokonało się w 1861 roku, z tym że bez Państwa Kościelnego, które definitywnie zlikwidowano w czasie wojny prusko-francuskiej 1870–1871; Włochy wykorzystały słabość Watykanu i jego protektora, Francji, i zajęły całe państwo, a papież ogłosił się więźniem Watykanu) dość wcześnie rozpoczęło ekspansje kolonialną. W 1881 roku Włosi zajęli port Assab nad Morzem Czerwonym, w 1885 roku Massauę; w ten sposób powstała kolonia Erytrea. Pierwsza próba opanowania w 1896 roku Abisynii zakończyła się klęską pod Aduą (1 marca). W tym samym roku na mocy ugody z sułtanem Zanzibaru Włosi zdobyli przyczółki w Somalii. 1888 rok przyniósł uznanie protektoratu włoskiego nad tym terenem przez sułtana Hobyo (wł. Obbia). Natomiast bezpośrednią zwierzchność nad Somalią kolonizatorzy objęli w 1905 roku. Sześć lat później wzmocnione już gospodarczo i militarnie państwo rozpoczęło wojnę o posiadłości tureckie w Afryce Północnej, Trypolitanii i Cyrenajce. Działania wojenne były dobrze przygotowane pod względem dyplomatycznym. Włochy nie natrafiły na opór ze strony mocarstw europejskich, spotkały się natomiast z nadspodziewanym oporem ludności miejscowej. Wojna trwała około roku i pochłonęła wiele ofiar po obu stronach. W czasie działań wojennych zajęto także Rodos i wyspy Dodekanezu, a nawet zaczęto ostrzeliwać Dardanele. Pokój w Ouchy pod Lozanną 15 października 1912 roku przyniósł Włochom uznanie ich zdobyczy, czyli Trypolitanii i Cyrenajki. Społeczeństwo włoskie i elity państwa z całego serca popierały ekspansje kolonialną. Heroldem powiązanym z dążeniami imperialistycznymi był prężnie rozwijający się ruch nacjonalistyczny z pisarzem Enrikiem Corradinim i poetą Gabrielem d’Annunzio na czele. Corradini gloryfikował wspaniałą przeszłość Italii, uważał Włochy za dziedzica starożytnego Rzymu, co miało także usprawiedliwiać ekspansje terytorialną. W miejsce ideałów wolności i równości stawiał dyscyplinę i posłuszeństwo; uczył, że człowiek powinien żyć pośród niebezpieczeństw i trudności, aby działać agresywnie. Jego tezy w późniejszym okresie podchwycili faszyści i na nich oparli model „zdrowego” społeczeństwa. Wielu polityków włoskich widziało w wojnach o kolonie „interes życiowy” państwa. Publicysta Arturo Labriola w artykule ogłoszonym w Idea Nazionale bronił agresji włoskiej, powołując się na prawo cywilizacji wobec barbarzyństwa i szerzenia czynnego postępu. Co ciekawe, w czasie demonstracji antywojennych został aresztowany młody działacz socjalistyczny Banito Mussolini. Włosi jeszcze przed pierwszą wojną światową spoglądali także na Albanię, ale zajęcie jej w owym czasie było jeszcze niemożliwe, ze względu na to, że leżała w strefie wpływów sojusznika – Austro-Węgier. Po Wielkiej Wojnie Włochy otrzymały, do tej pory okupowane, wyspę Rodos i wyspy Dodekanezu oraz ziemie włoskie (i nie tylko), które poprzednio należały do monarchii Habsburgów (region z Wenecją i Górna Adygę – austr. Tyrol Południowy). Włochy zajęły jednak także miasto Fiume (Rijeka) oraz wybrzeża Dalmacji i wschodnią część Istrii. Ziemie te należały do Królestwa Serbów Chorwatów i Słoweńców (od 1929 roku Jugosławia), utworzonego w 1919 roku. Doprowadziło to do konfliktu na arenie międzynarodowej, a także w samych Włoszech. Samo miasto Fiume zostało w końcu siłą przyłączone (1923 roku) przez wyprawę kierowaną przez d’Annunzia. Benito Mussolini na inspekcji jednego z pułków kawalerii kolonialnej w Libii.(źródło; Solarz J., Afryka 1940-41, Warszawa 1991.) W samym państwie włoskim, w gronie polityków, elit i społeczeństwa, niespełnienie żądań terytorialnych (ziemie te zresztą zostały obiecane Włochom przez Francję i Anglię w 1915 roku) spowodowało uczucie „okaleczonego zwycięstwa”. Na tym haśle, podobnie jak w Niemczech na haśle „dyktatu wersalskiego”, doszło do radykalizacji nastrojów. Na tych właśnie nastrojach, pragnieniach odtworzenia Imperium Romanum i poprawie bytu ludności zrujnowanego wojną kraju w 1922 roku doszło do marszu na Rzym, a w 1923 roku Banito Mussolini i partia faszystowska dochodzą do władzy. Il Duce pragnął powiększyć stan posiadania kraju, głównie drogą ekspansji kolonialnej. Rozciągał plany zdobycia wybrzeży Adriatyku, części południowej Francji, Korsyki, baz w Grecji, połączenia Włoskiej Afryki Wschodniej z Libią (Egipt i Sudan), kontroli nad Kanałem Sueskim i utworzenia Mare Nostrum (naszego morza), czyli stworzenia z Morza Śródziemnego morza wewnętrznego we włoskiej strefie wpływów. Ważną rolę w nowym mocarstwie kolonialnym miały odgrywać jednostki armii kolonialnej, które podobnie jak francuskie czy brytyjskie maiły podkreślać imperialistyczną i mocarstwową pozycję Włoch. Udział jednostek kolonialnych w działaniach w Afryce Wschodniej i Północnej Inwazja na Abisynię 1935–1936 Pierwszą ofiarą imperialnych zakusów nowego „imperium rzymskiego” Mussoliniego w Afryce była Abisynia (Etiopia) w roku 1935, choć przygotowania i prowokacje włoskie na granicy trwały od roku poprzedniego. Kraj został podbity po rozpaczliwej obronie w 1936 roku. Żołnierze z włoskiego Królewskiego Korpusu Wojsk Kolonialnych (Regio Corpo di Truppe Coloniali), a dokładnie z brygady libijskiej. Brygada ta wchodziła w skład DP „Libia” pod dowództwem gen. Nesiego, uczestniczyła w walkach w Abisynii w kampanii 1935/36. Charakterystyczne były noszone przez żołnierzy z Libii czerwone fezy oraz odróżniające ich od reszty wojsk kolonialnych regularne i, co najważniejsze, przystosowane do warunków afrykańskich mundury i ekwipunek.(źródło: Nicolle D., The Italian invasion of Abyssinia 1935-36, Oxford 2001) Po 14 czerwca 1940 roku armie włoskie w Libii i Włoskiej Afryce Wschodniej (Erytrea, Abisynia, Somali Włoskie) miały za zadanie zdobyć Egipt i Sudan, a także przyjąć kontrolę nad Kanałem Sueskim i tym samym odciąć Wielkiej Brytanii najkrótszą drogę do jej kolonii w Azji. W czasie tych działań ogromną rolę odegrały jednostki kolonialne w armii włoskiej. O tym, na jak wielką skalę były one wykorzystywane, niech świadczy fakt, że w momencie przystąpienia Włoch do wojny z 250 tysięcy żołnierzy w Afryce Wschodniej pod dowództwem księcia d’Aosty aż 182 tysiące rekrutowało się z obywateli kolonii. Żołnierzy, którzy służyli w jednostkach kolonialnych, ogólnie określano mianem Askari, bez względu na ich pochodzenie etniczne czy charakter organizacyjny i formację. Ale już poszczególne jednostki w danych regionach kolonii i o danym profilu maja zupełnie odmienne od siebie nazewnictwo i terminologię wojskową. W czasie kampanii abisyńskiej większość armii atakującej z terenów Erytrei i Somalii stanowiły właśnie jednostki kolonialne, nazywane Regio Corpo Truppe Coloniali (RCTC). Składały się one z sił dwunastu niezależnych batalionów piechoty i kawalerii. Oddziały te miały zupełnie inny charakter organizacyjny, liczebny oraz pod względem wyposażenia i wyszkolenia niż jednostki pochodzące z metropolii. Jednostki kolonialne biorące udział w inwazji na Abisynię były słabo wyszkolone i słabo uzbrojone. Kawaleria taktyką i umundurowaniem nie różniła się wcale od podobnych armii z końca XIX wieku. Niemniej swoją odwagą i determinacją, odpornością na ciężkie warunki klimatyczne panujące w regionie Rogu Afrykańskiego zadziwiły przełożonych, a w czasie kampanii 1940–1941 także jednostki alianckie. W skład armii marszałka Itala Balbo (po jego dymisji dowództwo objął Pietro Badoglio) wchodziły także w Somalii jednostki na wpół autonomiczne, np. odziały Dubatów („białe turbany”), które początkowo stanowiły sześć grup granicznych o różnej liczebności i strukturze organizacyjnej. Sformowane zostały w Somalii przez płk. Bechiego, a w czasie rozwijania się działań wojennych ich liczba wzrosła do dziesięciu podobnych grup, które stopniowo stawały się oddziałami bojowymi, szturmowymi, rekrutowanymi z ochotników. Podobny charakter miały posiłkujące w tym samym odcinku frontu odziały sułtana Olol Dinle (Somalia). W regionie tym poza wyżej wymienionymi jednostkami udział brały, oprócz jednostek włoskich, 29. DP „Peloritana”, 6. DP Czarnych Koszul „Tevere”, także DP „Libia” pod dowództwem gen. Nasiego. Ta ostatnia złożona była głównie z Erytrejczyków, niewielkiego kontyngentu Libijczyków i Jemeńczyków (!); ochotników i najemników z drugiej strony Morza Czerwonego. Działały także inne pomniejsze jednostki, takie jak tubylcze jednostki Zaptie, odziały Carabinieri (karabinierów) i żandarmerii polowej. Dubat w Somalii, 1938 r.; była to lekka piechota, która dosłużyła się bardzo dobrej reputacji i wśród włoskich przełożonych, i wśród wrogów. Na froncie północnym (Erytrea) atak oddziałów z Włoch (4 korpusy, łącznie 12 dywizji piechoty) wspierały 1. i 2. erytrejską DP tworzące oddzielny korpus. Co ciekawe, to oficerowie tych właśnie jednostek kolonialnych pomagali projektować i służyli radą co do doboru mundurów jednostek wyposażenia dla jednostek z Europy. Natomiast charakterystycznym elementem umundurowania w Afryce Wschodniej, wśród nie-Włochów były turbany. O ile jednostki w Libii nosiły miękkie, małe fezy zwane takia, o tyle oddziały wschodnioafrykańskie (Erytrejczycy i Somalijczycy) nosiły wysokie fezy tarbusc. W kampanii 1940 roku, zarówno w Libii, jak i we Włoskiej Afryce Wschodniej, poza regularnymi jednostkami królewskiej armii włoskiej walczyły także odziały milicji faszystowskiej (MVSN – Milizia Volontaria per la Sicurezza Nazionale, Ochotnicza Milicja Bezpieczeństwa Publicznego). Wszystkimi jednostkami paramilitarnymi, w tym milicją różnego rodzaju i przeznaczenia, Czarnymi Koszulami, dowodził z Generalnej Kwatery Głównej w Rzymie Mussolini, który był naczelnym zwierzchnikiem, aczkolwiek na co dzień faktycznie dowództwo sprawował szef sztabu. W czasie wojny podlegały one bezpośrednio szefowi Sztabu Generalnego. Milicja miała następujące struktury: czternaście strefowych ośrodków dowódczych (strefy odpowiadały obwodom korpusów Armii Królewskiej), trzydzieści trzy grupy legionów, 133 legiony oraz kilka autonomicznych kohort i oddziałów. Pod względem liczebności legion odpowiadał pułkowi, a kohorty – batalionowi. Podoficerowie z erytrejskich jednostek włoskiej Regio Corpo di Truppe Coloniali. Trzech nosi tarbusc, czyli wysoki fez, charakterystyczny dla Włoskiej Afryki Wschodniej. Czwarty nosi bustine, czapkę polową, natomiast naszywki dookoła rękawów to oznaki ich stopnia wojskowego.(źródło: Nicole D., The Italian invasion of Abyssinia 1935-36, Oxford 2001) W 1924 roku utworzono w Libii dwa pierwsze w Afryce stałe legiony kolonialne złożone z Włochów i ochotników z Włoch do walki z rebeliantami arabskimi (rozruchy stłumione w 1931 roku). W czterech libijskich miastach, Trypolisie, Misracie, Bengazi i Dernie, sformowano legiony (od jednego do czterech). Żołnierze rekrutowali się również z Libijczyków, a także innych narodowości kolonii. Po zajęciu Abisynii w 1936 roku uformowano we Wschodniej Afryce siedem legionów terytorialnych. Na obszarze nowo zdobytym, 1. legion stacjonował w Addis Abebie, 3. legion – w Gondarze, 6. legion ľ w Gimnie, a 7. legion – w Dessie. W Erytrei 2. legion stacjonował w Asmarze, a 4. legion – w Massawie. Natomiast w Somalii 5. legion miał siedzibę w Mogadiszu. Wszystkie te jednostki spotkał podobny los. Zostały albo unicestwione w czasie brytyjskiej operacji „Compass” i uderzenia jednostek hinduskich, brytyjskich, południowoafrykańskich i sił Wolnej Francji na siły ks. d’Aosty (wojna studniowa), albo dostały się do niewoli. Żołnierze z formacji Polizia dell’Africa Italiana. Jednostka ta była w pełni zmotoryzowana, dobrze wyszkolona i wyekwipowana. Ci motocykliści trzymają pistolety maszynowe Beretta M1938A.(źródło: Jowett The Italian Army 1940-45 (2) Africa 1940-43, Oxford 2001.) Dodać tu należy oddziały stricte kolonialne jak Polizia dell’Africa Italiana (PAI). Była to policja złożona z ochotników kolonialnych i podobnie jak w innych jednostkach tego typu w krajach posiadających kolonie, Włosi pełnili role kierownicze (wyżsi oficerowie, oficerowie, podoficerowie). Odziały te powstały w 1937 roku i były, w odróżnieniu od jednostek MVSN, integralną częścią armii. Otrzymywały zarówno najlepszy ekwipunek, jak i porządne wyszkolenie, co zaprocentowało, ponieważ okazały się najlepszym elementem armii kolonialnej. We wschodniej Afryce liczyły one 6345 żołnierzy, z czego 4414 stanowili tubylcy, a w Libii z 1327 żołnierzy 732 stanowili Libijczycy. Kampania afrykańska 1940–1941 Początkowo działania wojenne w Afryce przebiegają pomyślnie dla Włoch. 10. Armia marszałka Grazianiego (pierwszy dowódca armii w Libii, a zarazem gubernator regionu Libii, Italo Balbo, został 28 czerwca 1940 roku omyłkowo zestrzelony przez własną obronę przeciwlotniczą nad Tobrukiem) wdziera się na teren brytyjskiego Egiptu na odległość kilkudziesięciu kilometrów. Tu zatrzymuje się, aby podciągnąć zaopatrzenie i uregulować linię frontu. Uwydatnia się nieprzygotowanie armii do działań na pustyni. W zmaganiach tych biorą udział także dwie dywizje libijskie, a także inne jednostki z kolonii podległe dowództwu armii. Są to 1. libijska DP (gen. Sibille), w składzie: 1 Raggruppamento (pułk), w którym znajdowały się 8., 9. i 10. batalion piechoty libijskiej; 2 Raggruppamento z 11., 12. i 13. batalionem, a także 2. libijska DP (gen. Pescatori) w składzie: 3 Raggruppamento, złożony z 2., 6. i 7. batalionu, oraz 4 Raggruppamento także z trzema batalionami – 3., 15. i 16. Dodatkowo w składzie obu dywizji znajdowały się pułk artylerii kolonialnej (24 działa 65 mm, 12 dział 75 mm, 12 haubic 100 mm i 8 dział przeciwpancernych kal. 47 mm.) oraz batalion saperów. Łącznie pełnoetatowa dywizja piechoty libijskiej liczyła 7,5 tysiąca żołnierzy, w tym 900 Włochów. W czasie ataku na Egipt te dwie jednostki zajęły pozycje nieopodal Sidi Barrani; 1 libijska DP pod Maktilią, a 2 libijska DP na południowej flance swojej bliźniaczki pod Tummar. Zaraz przy tej pozycji znajdowało się Zgrupowanie Pancerne gen. Mallettiego złożone z 1., 2., 4., 5., 18. i 19. batalionu piechoty libijskiej, mieszanego oddziału artylerii kolonialnej, batalionu czołgów średnich M13/40 i starszych M11/39 oraz kompanii samochodów pancernych Lancia Ansaldo IZ i Fiat 611. W czasie kontrataku brytyjskiego w ramach operacji „Compass” (pod dowództwem gen. Archibalda Wavella) z 7 grudnia 1940 roku 10. armia włoska zostaje kompletnie rozgromiona, a alianci zdobywają całą Cyrenajkę wraz z ważnymi portami w Tobruku i Benghazi aż po Al-Ukajlę (El Agheilę). Brytyjczycy dotarli tam 9 lutego 1941 roku, od Trypolisu dzieliło ich tylko 800 kilometrów. W czasie tej właśnie batalii wyżej wymieniona jednostka pancerna pokazała swoja wartość bojową w czasie bitwy pod Nibeivą. Jak wspomina weteran brytyjskiej 7. DPanc.: „Może i uważaliśmy Włochów za popychadła i nieudaczników, ale pod Nibeiva walczyli piekielnie dobrze”. Bitwa odbyła się 9 grudnia, grupa gen. Mallettiego została tam zaskoczona przez 7. Królewski Pułk Czołgów. Włoski dowódca został skoszony serią z karabinu maszynowego, mimo to artylerzyści zdołali zniszczyć 22 z 44 brytyjskich czołgów. Wraz z unicestwieniem całej armii pod Beda Fomm i wzięciu do niewoli około 130 tysięcy jeńców (w tym 22 generałów) z armii Grazianiego praktycznie zakończył się etap większych jednostek kolonialnych w północnej Afryce. Włoskie Somali, lato 1940 r. Żołnierz formacji dubatów. (źródło: Jowett P. S., The Italian Army 1940-45 (2) Africa 1940-43, Oxford 2001.) Kampania w Afryce Wschodniej lat 1940–1941, podobnie jak ta w Afryce Północnej, przebiegała z początku pomyślnie dla atakujących wojsk ks. d’Aosty. W tym teatrze działań udział jednostek złożonych z tubylców miał jeszcze większe znaczenie niż na innych frontach. Przykładem może tu być atak na brytyjską Somalię, w której udział bierze 35 tys. żołnierzy, z czego niecałe 5 tys. stanowią Włosi. Jednostki z metropolii to głównie 1 bat. piech. z dywizji „Granatieri di Savoia”, dwie jednostki wydzielone z MVSN, kompania czołgów średnich M11/39, kompania czołgów lekkich ( i dwa szwadrony samochodów pancernych Lancia Ansaldo IZ. Atakujący zostali podzieleni na trzy kolumny. W składzie pierwszej kolumny gen. Bertoldiego wchodziły: 42., 58., 66., 62., 140., 143. bat. piechoty kolonialnej, 4 bat. piechoty somalijskiej i dwa nieregularne jednostki tubylcze ogólnie zwane Bande (tym terminem określane będą wszystkie oddziały nieregularnego typu i te formowane ad hoc na potrzeby danego zadania czy działań w danym regionie). Druga kolumna gen. De Simonego składała się z: 20., 39., 49., 37., 64., 83., 38., 40. i 142. bat. piechoty kolonialnej, 1. grupa Dubajska: Gruppo Bande – jednostki piechoty PAI i kompania motocyklistów PAI. Na trzecią kolumnę gen. Bertella składały się natomiast: 1. i 2. grupa piechoty na wielbłądach, 2., 3., 4. i 6. grupa Dubatów, 101. i 102. bat. piechoty kolonialnej oraz 3 batalion obrony wybrzeża. Jako rezerwę całej operacji pozostawiono 3., 4., 9. i 10. bat. piechoty kolonialnej oraz 9. baterii artylerii kolonialnej na wielbłądach. W ataku na miasto Kassala w Sudanie niebywałą brawurą i wytrzymałością wykazały się jednostki kawalerii kolonialnej. W ataku tym brało udział 8 tysięcy żołnierzy, z czego 500 Włochów. Były to oddziały Raggruppamento di Cavalleria per L’Africa orientalne Italiana, w których skład wchodzą także Cavalleria Coloniale oraz Cavalleria di Negheli. Oto, jak wydarzenia bitwy opisuje jeden z oficerów włoskich: „Nagle przygalopowało trzech jeźdźców i zameldowało, że zbliżają się oddziały angielskie. W chwile potem pojawił się nad nami samolot z zaczął zrzucać bomby: jedna, dwie, trzy – pudło; czwarta wpadła miedzy nas. Dwóch jeźdźców spadło, ich konie – krwawa masa – tarzały się po ziemi. Jeszcze dwie bomby, a potem wstrząs, od którego mój koń, obrócił się wokół własnej osi, a ja nieomal nie wpadłem z siodła”. Po uspokojeniu szeregów kolorowe szwadrony Cavalleria Colloniale formują szyki z oficerami na przedzie. Nad stromą przełęczą rozlega się echem okrzyk: Savoia!. Kawalerzyści w rozwiniętych szeregach ruszają pełnym galopem. Kolejnym przykładem jest bitwa pułku kawalerii pod Keru. Kiedy 21 stycznia 1941 roku brytyjskie jednostki przygotowywały się do ataku na Keru, oddziały kawalerii włoskiej i amharskiej dokonały brawurowej szarży na pozycje zajmowane przez brytyjską baterię. Około sześćdziesięciu jeźdźców, na których czele pędził oficer włoski, zbliżało się w wielkim pędzie do stanowisk artylerii, strzelając z siodeł, a później obrzucając pozycje brytyjskie granatami. Nawet salwy armatnie nie zdołały powstrzymać tego szaleńczego ataku. Ostatni z atakujących kawalerzystów został zabity zaledwie kilkadziesiąt metrów od stanowisk baterii. Po godzinie atak powtórzyła kolejna, tym razem 500-osobowa grupa włoskich kawalerzystów. Nie zdołano jednak zaskoczyć żołnierzy brytyjskich. Atakujący na koniach oddział, zanim został rozbity, spowodował jednak znaczne straty wśród Sikhów. Trębacz ze szwadronu „Penne di Falo” z kawalerii erytrejskiej w czasie porannej musztry.(źródło: Nicole D., The Italian invasion of Abyssinia 1935-36, Oxford 2001.) W Afryce Wschodniej u boku sojuszników walczyli także Niemcy. Była to Compagnia Autocarrata Tedesca / Deutsche Motorisierte Kompanie, czyli niemiecka kompania zmotoryzowana. Rekrutowała się spośród około 150 niemieckich ochotników, którzy przybyli z Kenii i Tanganiki na pokładzie włoskiego statku Pavia przed przystąpieniem Włoch do wojny. Gdy to nastąpiło, natychmiast się zaciągnęli i 1 lipca została sformowana kompania. Jej szkolenie odbywało się w Asmarze w Erytrei, a pierwsze działania bojowe kompania rozpoczęła przeciw Brytyjczykom we wrześniu 1940 roku. Składała się z trzech plutonów, z których każdy złożony był dwóch, trzech drużyn. Jednostka ta miała także specjalna flagę zaprojektowaną przez gubernatora Erytrei Luigiego Frusciego. Po jednej stronie była to flaga włoska, natomiast po drugiej flaga III Rzeszy ze swastyką. Dowódcą jednostki był Oberleutnant (porucznik) Gustav Hacel. Informacje na temat tego „egzotycznego” oddziału są jednak niepotwierdzone. Poza tym wątpię w wersję z przetransportowaniem owych „ochotników” niemieckich, jak by nie było, z terenów brytyjskich kolonii. Musiało to by nastąpić przed 3 września 1939 roku, czyli przed wypowiedzeniem wojny przez Wielką Brytanię i Francję III Rzeszy (Włochy były nadal neutralne). Po tej dacie obywatele wrogiego mocarstwa w koloniach brytyjskich zostaliby automatycznie internowani. Nawet jeśli udałoby im się uniknąć internowania, trudno sobie wyobrazić tak dużą grupę wchodzącą oficjalnie na włoski statek (chyba że z fałszywymi dokumentami, ale było to ponad sto osób). Jeśli jednostka w sile kompanii naprawdę istniała, prawdopodobnie byli to Niemcy przybywający na terenach włoskich kolonii w wschodniej Afryce, ewentualnie z niewielkiej liczby uchodźców, którym udało by się uniknąć obozów dla internowanych. Od 1941 roku jednostki kolonialne w Libii odgrywały już tylko rolę pomocniczą. Pilnowały jeńców, ochraniały szlaki komunikacyjne i porty, a także spełniały funkcję policyjną, walcząc z Arabami na Saharze Libijskiej. Pod dowództwem d’Aosty walczyły jednak do końca 1941 roku, kiedy to nastąpiła kapitulacja wojsk włoskich w Afryce Wschodniej. Jedyną jednostką bojową złożoną z przedstawicieli „obcych” narodowości była jednostka „Czerwonych Strzał” (Raggruppamento Centri Militari – sformowana została 10 maja 1942 roku, a od sierpnia oficjalnie po nazwą Raggruppamento Frecce Rosse). Została ona sformowana z przedstawicieli jeńców wojennych z armii brytyjskiej. Byli to Indusi, Sudańczycy, Arabowie, a także Tunezyjczycy. Jednostkę podzielono na trzy centurie (bataliony): „T Centro” – Tunezyjczycy, „A Centro” – Arabowie i Sudańczycy, „I Centro” – Indusi; łącznie 1200 żołnierzy, z czego 400 Indusi i 200 Arabów. Przydzielono do nich oficerów i podoficerów, weteranów, którzy walczyli jeszcze w hiszpańskiej wojnie domowej. W późniejszym okresie niewielka liczbę Tunezyjczyków i Indusów wysłano do Włoch w ramach szkolenia spadochronowego. Ci ostatni po klęsce po El-Alamein stracili motywację do walki, więc zostali rozbrojeni. Jedynymi walczącymi aż do kapitulacji wojsk Osi byli mieszkańcy Tunezji, z których stworzono bataliony szturmowe w składzie włoskiej DP „Superega”. Dowódca jednostki „Czerwonych Strzał” był pułkownik Massimo Invrea. Cofając się nieco w czasie, jeszcze do czasu bezpośrednio przed drugą wojną światową, należy wspomnieć o początkach jednostek spadochronowych. Pierwsza szkoła spadochroniarzy powstała w Libii w roku 1938, na rozkaz gubernatora Itala Balbo. Mieściła się na lotnisku Castel Beniro pod Trypolisem i podlegała Włosko-Libijskim Siłom Powietrznym. 1º Reggimento Fanti dell’Aria (1. pułk piechoty powietrznej) utworzono z libijskich ochotników, pod dowództwem 50 włoskich oficerów i podoficerów. Pułk ten jednak zredukowano do rangi batalionu wskutek znacznej liczby nieszczęśliwych wypadków podczas skoków ćwiczebnych i nadano mu nazwę Battaglione Franti dell’Aria (batalion piechoty powietrznej). Dalej na początku 1940 roku uformowano oddział złożony wyłącznie z ochotników Armii Królewskiej, posiadających włoskie obywatelstwo. Jednostka ta otrzymała nazwę 1º Battaglione Nazionale Paradutisti della Libia (1. narodowy batalion spadochronowy w Libii). W 1941 roku Battaglione Franti dell’Aria brał udział u obronie w obronie lotniska El Fteich, po czym wycofał się do Adżdabiji (Agedabii), gdzie po zaciętych walkach poddał się brytyjskim jednostkom pancernym. Natomiast 1º Battaglione Nazionale Paradutisti della Libia został doszczętnie zniszczony na początku 1941 roku w trakcie zażartych walk z 7. DPanc. pod Beda Fomm w Libii. To był koniec kolonialnych oddziałów spadochronowych. Somalijscy dubaci i żołnierze nieregularnej formacji na stanowisku obronnym ckmu na południowym odcinku frontu. Żołnierze ci w większości byli muzułmanami i tym bardziej rwali się do walki przeciw chrześcijańskim Etiopczykom cesarza Hajle Syllasje, których pamiętali z przeprowadzonych na rozkaz imperatora masakr etiopskich muzułmanów.(źródło: Nicole D., The Italian invasion of Abyssinia 1935-36, Oxford 2001.) Oprócz opisanych jednostek cudzoziemskich należy wspomnieć organizacjach młodzieżowych o charakterze paramilitarnym, które powołano także dla młodzieży z kolonii i terenów zaanektowanych (Albania). W Libii założono w 1935 roku organizację dla młodych Arabów – Arabska Młodzież Faszystowska (GAL, Gioventù Araba dell’Littorio). Składało się na nią osiem batalionów. Cztery o nazwie Aftal grupowały chłopców do dwunastego roku życia (jak włoska Balilla); pozostałe, zwane Sciubban, zrzeszały młodzież od dwunastu do osiemnastu lat. I podobnie jak w przypadku macierzystej organizacji (GIL, Gioventù Italiana del Littorio, Młodzież Faszystowska) szkolenie obejmowało posługiwanie się bronią, aczkolwiek libijskim ugrupowaniom nie przydzielono nigdy zadań bojowych. W Erytrei i Etiopii istniała organizacja dla młodzieży tubylczej wzorowana na GAL. Początkowo były to: Erytrejska Młodzież Faszystowska i Etiopska Młodzież Faszystowska, które w 1938 roku przemianowano na Tubylczą Młodzież Faszystowską, a tym samym ujednolicono i scentralizowano. W 1937 roku powstała także organizacja podobna do GIL, ale zrzeszająca młodzież z kolonii, która posiadała włoskie obywatelstwo. Tym samym była ona oddzielona od organizacji dla młodzieży tubylczej. Przeczytaj też drugą część cyklu: Włoskie jednostki kolonialne i „sojusznicze” w Europie w latach 1939–1941 Bibliografia: Bartnicki A., {{Zarys dziejów Afryki i Azji 1869-1996, Historia konfliktów}}, Warszawa 1996. Fouler {{Axis Cavalery in World War II}}, Oxford 2001. Jowett P. S., {{The Italian Army 1940 – 45 (2) Africa 1940 – 43}}, Oxford 2001. MacGregor K., {{Hitler’s Italian Allies. Royal Armed Forces. Fascist Regime and the War of 1940 – 43}}. Cambridge 2003. Nicole D., {{The Italian invasion of Abissinia 1935 – 36}}, Oxford 2001. Pajewski J., {{Historia powszechna 1871 – 1918}}, Warszawa 1971. Piekałkiewicz J., {{Wojna Kawalerii 1939 – 1945}}, Łódź 2002. Piekałkiewicz J., {{Kalendarium wydarzeń II wojny światowej}}, Warszawa 1996. Solarz J., {{Afryka 1940 – 41}}, Warszawa 1991. Trey R., {{Żołnierze Mussoliniego}}, Warszawa 2000. {{Wielka historia świata}}, t. 10, 1870- 1945, pod red. M. Szulca, Warszawa 2004. Strony internetowe: Septymiusz Sewer (panował od 4 IV 193 do dnia śmierci – 4 II 211) doszedł do władzy po zawziętej walce w wojnie domowej, jaka rozgorzała w Imperium Romanum po upadku dynastii Antoninów. Prowadził zrównoważoną politykę inwestowania w prowincjach Cesarstwa, ze szczególnym uwzględnieniem rozwoju prowincji, z jakiej pochodził – Afryki. Z dużymi sukcesami prowadził działania wojenne na rzymskim Bliskim Wschodzie, co w dłuższej perspektywie było elementem bardzo ciekawego procesu przenoszenia się ciężaru imperium na Wschód. W grudniu 192 roku cesarz Kommudus został zamordowany. Zakończyła swoje panowanie rządząca Cesarstwem dynastia Antoniów. Podczas walk w wojnie domowej Septymiusz zniszczył Bizancjum greckie miasto nad Złotym Rogiem. Prowadził walki na Bałkanach spychając oddziały innego pretendenta do tronu Nigra poza Europę. Cesarz wojownik Septymiusz Sewer skutecznie odbijał z rąk Arsacydów kolejne pozycje na mapie Bliskiego Wschodu. Już w 195 roku Rzymianie zamienili w prowincję Osroenę, która dotychczas była królestwem klienckim imperium. Cesarz wyjechał na zachód, gdzie rozbił wojska konkurenta do tronu pod Lugdunum w lutym 197 roku. Następnie powrócił na wschód, aby dokończyć rozprawę z Partami. W latach 197 – 198 podczas wojny z Arsacydami wojska rzymskie dotarły aż do Ktezyfontu i zniszczyły tę wspaniałą stolicę Partów w Mezopotamii. Na innych granicach również nie dawał pola do popisu wrogom imperium Rzymian. Pierwszy z Sewerów przesunął granice rzymskie w Afryce przybliżając je do północnych rubieży Sahary w latach 204 – 205 tym samym odpychając plemiona koczowników pustoszących szybko rozwijające się ziemie rzymskiej Afryki. Sprawa pretorianów Cesarz zreformował oddziały pretorianów, elitarnej gwardii cesarskiej, które oskarżał o zamieszanie, jakie wybuchło na skutek mordu na Kommodusie. Pretorianie mieli od jego czasów stacjonować w Castra Albana – obozowisku zlokalizowanym w starożytnym mieście Alba Longa położnym 25 km od Rzymu. Mieli oni jeszcze dać o sobie znać w następnym stuleciu – obalając i wynosząc do władzy kolejnych władców. Panowanie Septymiusza kończyło się w czasach ataków barbarzyńców w Brytanii. Cesarz odpowiedział w 208 roku okrutnymi represjami. Niszczył majątki plemion z północy i mordował ich członków. Jego taktyka okazała się skuteczna i na Wyspie na długo zapanował pokój. Władca zmarł w 211 roku w Eboricum w Brytanii. Septymiusz Sewer założył jedną z najpotężniejszych dynastii w historii Cesarstwa Rzymskiego. Zreorganizował administrację, stworzył nowe jednostki wojskowe, prowadził aktywną politykę zagraniczną na Bliskim Wschodzie. Choć wcześniej sam podczas wojny domowej nakazał zniszczyć starą grecką osadę Bizancjum to jednak jemu zawdzięczamy decyzję o odbudowie miasta. Septymiusz, niezwykły cesarz z odległej Afryki, odbudował miasto, które z biegiem czasu miało zmienić nazwę i stać się symbolem nowego Cesarstwa… Zdjęcie: latarnia diogenes - bloger Od czasu pojawienia się pierwszego triumwiratu rzymskiego większość ludu rzymskiego była świadoma, że ​​w w każdej chwili może powstać konflikt, który postawi jego system polityczny między młotem a kowadłem. Ściana. W tej lekcji od NAUCZYCIELA przedstawiamy Ci podsumowanie wojny domowej między Pompejuszem a Cezarem, Był to koniec pierwszego triumwiratu i początek końca Republiki Rzymskiej, ponieważ po tym konflikcie znajdziemy dyktatury Cezara i chociaż po jego zabójstwie poprzedni system polityczny został ponownie zreorganizowany, to trwało to zaledwie kilka lat jeszcze. Może Ci się spodobać: Historia Kleopatry i Juliusza Cezara- Podsumowanie Indeks Geneza sporu Pierwszy triumwirat Wojna domowa śmierć Cezaraar Geneza sporu. To podsumowanie wojny domowej między Pompejuszem a Cezarem musi zacząć się od rozmowy o przyczyny, które doprowadziły tych generałów do konfrontacji ze sobą. Po pokonaniu Kartaginy w 146 pne. C. Rzym praktycznie anektował zachodnią część Morza Śródziemnego, ponieważ od tej pory zdecydowali się działać na Półwyspie Iberyjskim. Później trwały podboje macedońskie, imperium Seleucydów i Egipt znalazły się pod patronatem rzymskim, to znaczy nie zrobiły kroku bez zgody Rzymu; w ten sposób Morze Śródziemne zostało całkowicie otoczone tą samą kulturą. To, dalekie od bycia wielką korzyścią dla Rzeczypospolitej, położyło na stole jej niezdolność do zorganizowania terytoriów, wywodząca się z napięcia na terytoriach anektowanych a w samym Senacie podzielono go na: Popularny: była to grupa reformistyczna w Senacie, w jej punktach było nadanie obywatelstwa rzymskiego większość członków Imperium, oprócz dawania większej wolności anektowanym krajom poprzez tworzenie zespoły. Konserwatyści / optymiści: składający się z arystokracji, nie chcieli oddawać sejmom większej władzy, ponieważ Senat był jedyną ważną instytucją. W latach 80-63 a. DO. Republika Rzymska musiała zmierzyć się z szeregiem problemów, które spowodowały znaczne osłabienie jej potęgi. Przede wszystkim wojna między Marío (popularny) i Sila (konserwatywny), pierwszy z nich stworzył autokratyczny reżim, który zablokował władzę Senatu, rozpoczynając ostre represje wobec konserwatywnego sektora. Potem Sila wkroczył ze swoją armią do Rzymu, mianując się dyktatorem i dokonując tych samych czynów dalej popularne, w rzeczywistości Juliusz Cezar miał zostać wyeliminowany, ponieważ był członkiem sektora popularny. Z drugiej strony, między 65 a 63 rokiem życia. DO. miał miejsce spisek Katyliny, który chciał zakończyć republikę i ogłosić się dyktatorem. To musi wystarczyć, abyśmy zrozumieli, że Senat nie był w stanie kontrolować swoich generałów, którzy pragnęli większej władzy i większej swobody poruszania się. Wszystko to łącznie z faktem, że armie zaczęły być wierne (stając się swego rodzaju armiami). prywatne, opłacane przez samych generałów) jest więcej niż wystarczające, abyśmy mogli zrozumieć upadek Republika. Mapa: odyseja - bloger Pierwszy triumwirat. W naszym podsumowaniu wojny domowej między Pompejuszem a Cezarem umieszczamy się między 60 a 53 rokiem DO. daty pierwszy triumwirat rzymski złożony z Krassusa, Pompejusza i Cezara, Ci trzej żołnierze połączyli siły, aby zająć najważniejsze pozycje w państwie rzymskim. W tym czasie Cezar stawał się coraz potężniejszy zwiększając swoje armie i zyskując poparcie rzymskich klas ludowych, które widziały go, chwałę Rzym, jako generał, który poszerzył teren rozwijającego się Imperium, a także stłumił bunty Niemcy. Biorąc to pod uwagę, konserwatywny sektor Senatu obawiał się możliwego marszu Cezara ze swoimi armiami w kierunku Rzymu, jak wcześniej Sulla robił dobrze; w ten sposób szukali wsparcia Pompejusz, jedyny generał lojalny wobec Senatu. Do tego musimy zobaczyć dwa bardzo ważne czynniki doprowadziłoby to do wojny domowej między Pompejuszem a Cezarem: w rok 53 DO. Krassus zmarł w Partii gdy próbował ujarzmić wspomnianych ludzi, w ten sposób zakończył się pierwszy triumwirat. Śmierć Julii, żona Pompejusza i córka Cezara, małżeństwo, które posłużyło do stworzenia sojuszu między dwoma żołnierzami. To sprawiło, że zostaną mianowani dwaj nowi konsulowie że w krótkim czasie zostali uznani za skorumpowanych, rozpoczynając prawdziwe wojny w mieście między sektorem popularnym i konserwatywnym. Ta niestabilność została spotęgowana przez opóźnienie Cezara w powrocie do Rzymu. Powiedział generał był w was Galowie nadal prowadzi kampanie mające na celu uniknięcie powrotu do miasta, a tym samym utraty jego magistratu.. W obliczu poparcia Pompejusza Cezar postanowił udać się do Rzymu z legionem XIII, osiedlając się w Rawennie, przed którym Pompejusz rozpoczął rekrutację żołnierzy bez zgody Senatu, co było postrzegane przez klasy ludowe jako atak na Republika. Podobnie Marco Antonio, generał Cezara, został wysłany do miasta i zdołał objąć stanowisko trybuna plebsu, aby przygotować się na przybycie Julia. W tej innej lekcji odkryjemy, że I i II triumwirat Rzymu. Obraz: Udostępnianie slajdów Wojna domowa. 10 stycznia 49 do. Wojska Cezara przekroczyły rzekę Rubikon, kiedy to generał wypowiedział jedno ze swoich słynnych zwrotów „Alea iacta est”. Należy pamiętać, że wojna rozpoczęła się w tym czasie, ponieważ zabroniono wjazdu do Włoch z legionami. Najważniejsze momenty wojny domowej to: 16 stycznia Cezar kontrolował wybrzeże Adriatyku i Arezzo, fakt, który doprowadził do opuszczenia miasta przez Senat Rzymu, dzieląc prowincje między różnych lojalistów do Bo w ten sposób można powiedzieć, że Rzeczpospolita zniknęła całkowicie, skoro pozostawili miasto swobodne dla Cezara. Ta pierwsza część zakończyła się oblężeniem miasta Brindisi, gdzie znajdował się Pompejusz i inni. senatorów, którzy starali się maszerować z Włoch do innych części cesarstwa i w ten sposób być w stanie wzmocnić militarnie. 20 lutego rozpoczął oblężenie miasta, a dwa dni później Pompejuszowi udało się zaokrętować i uciec przed Cezarem. 29 marca Cezar wkroczył do Rzymu zrestrukturyzować jego obronę przed możliwymi atakami, a także wykorzystać święty skarb do opłacenia swoich żołnierzy. Po tym mianował Lepidusa pretorem w mieście, nie dając temu, co pozostało z Senatu, możliwości odmowy. Po tym, w sierpniu rozpoczęła się wojna w Hispania, prowincji, w której Pompejusz miał wielką władzę. Między 2 a 25 sierpnia przeprowadzono serię ruchów wojskowych, których efektem było kapitulacja wojsk pompejskich, nie rozlewając ani jednej kropli krwi, wszystko to było zasługą wielkiej przebiegłości Cezara. Kampanie Grecji Czyj najważniejszy punkt był Bitwa pod Farsaliami miała miejsce 9 sierpnia 48 roku. do. gdzie Pompejusz został pokonany, choć generałowi udało się uciec do Egiptu, szukając ochrony u Ptolemeusza XIII, gdzie przebywał dźgnięty i ścięty and po dotarciu do brzegu 28 września 48 DO. W ten sposób można powiedzieć, że zakończyła się wojna Pompejusza z Cezarem, choć dyktator rzymski musiał jeszcze dłużej walczyć, aby spacyfikować wszystkie prowincje Imperium. Śmierć Cezara. Kończąc naszym podsumowaniem wojny domowej między Pompejuszem a Cezarem, musimy wiedzieć, że po spacyfikowaniu wszystkich prowincji Cezar pomaszerował do Rzymu, aby dokonać szeregu zmian, których celem było ustanowienie monarchiiNie było tajemnicą, że generał uważał, że to jedyny sposób na utrzymanie tak wielu terytoriów. W ten sposób grupa senatorów dnia… 15 marca 44 pne DO. zaskoczył generała w Senacie, gdzie został dźgnięty. Po tym odnajdziemy utworzenie drugiego triumwiratu, a później początek imperium z Octavio. Jeśli chcesz przeczytać więcej artykułów podobnych do Wojna domowa między Pompejuszem a Cezarem – podsumowanie, zalecamy wpisanie naszej kategorii Fabuła. Poprzednia lekcjaI i II triumwirat rzymski -...Następna lekcjaOktawian, cesarz rzymski - Biografia Opis Dostawa i płatność Opinie Opis Książka jest próbą przybliżenia czytelnikowi najważniejszych kampanii wojennych rozgrywających się w trakcie bratobójczych wojen toczonych przez Rzymian od końca Republiki Rzymskiej, czyli od I wieku do podziału Cesarstwa Rzymskiego w 395 roku. Dostawa i płatność DOSTAWA Zamów do godziny 10:00, a Twoje zamówienie wyślemy najpóźniej w kolejnym dniu roboczym. W przypadku książki nowej termin ten może się wydłużyć o 2 dni robocze. FORMY DOSTAWY Paczkomat InPost 14,99 zł Kurier24 InPost 13,99 zł Kurier za pobraniem 23,99 zł Orlen Paczka 10,99 zł Kurier48 Poczta Polska odbiór w punkcie 12,99 zł Kurier48 Poczta Polska 12,99 zł Odbiór osobisty Lubień 0,00 zł Darmowa dostawa przy zamówieniu od 200 zł. FORMY PŁATNOŚCI online – szybkie transfery online - PayPal (należy wpisać e-mail odbiorcy: [email protected]) przelew tradycyjny płatność przy odbiorze gotówką lub kartą Opinie Nie dodano jeszcze żadnej opinii. Musisz być zalogowanym użytkownikiem, aby dodawać opinie o produktach. ZALOGUJ SIĘ -21% Uwagi: Obwoluta/Oprawa: porysowana Brzegi stron: zakurzone TIN: T03322377 Rok wydania: 2008 Rodzaj okładki: Twarda 48,00 zł 37,74 zł Inne tego autora Inne tego wydawnictwa

wojny domowe w imperium rzymskim